(الجوهرجي والسكاف (مقتبسة

by

in .

Read

times.

savstarl

 

 

 

 

 

 

 

 

الجوهرجي والسكاف

 

 

سكاف عندو خربوشة دكان

مقضى  الغمر قصص وغناني

فرحان والقلب هم في ما ناسي

لا هم  ولا بخل  وكوخ صغير باني

 

لا صندوق  باسفل تحت الدار

ولا دار كبير مال للدهر الفاني

عندو هم واحد ما في غيرو كار

الا يتسلى مع القاسي والداني

 

ولاد عندو بس صارووا كبار

بالفكر ما في هم وقلبات الدهر الجاني

عندو قهوتة مصروف مع قرشين صغار

بتكفي معاشو بالاكل ماشي ما يعاني

جارو الصايغ عقلو من الحرتقة طار

من قلة النوم  الهم كتير جاني

العجب كيف هالفقير صار منو يغار

بدي شوف شو سر ها الاغاني

انا عرفتلو دوا بدي اوضع حد فاني

بضحي بدرة تمنا ما بينعد

بلكي العدوى بتروح بكم دينار رناني

وهيك منحلص من الرنين ومن الغناني

وبكير الجار شرف وحمل معه صره

مش عارف المسكين بين ديه معه دره

قلو الجوهرجي  قديش بطقبض يا مسكين

بالكاد عايشين  نشكر الله مستورا

الرزقا مناكل كل يوم

اوقات بحط اللوم عا القسيس

يلي من وقت لوقت بيزيد كم قديس

 

هدا مصروف مش عا البا ل

وغير شي بيظهر انو ماشي الحال

وهيك بتفرغ  لكم موال بغدادي

وكم مطلع قرادي ومشق الزعروره

وكم رطل جليب زيادي  من بقرتنا غندوره

 

يا معتر يا مسكين

شو هل العيشي بالتعتير

عيشة بخل وشح فلوس

انا جايب لك هالكنز  سعرو غالي كتير

حقو بيقبر الفقر معاشك ما بيبقا تعتير

 

الله سلم ها الديات  يلي كلن بركات

هيدي دره سعرا كبير.

ها الزلمي تغير للحل وبطل من تمو الموال

انخظفت  حنجرة صوتو ورجع هوي عا بيتو

صار يراقب يلي فات ويرجف من كتر العتمات

فكرو مشغول عا البيت باب مغلوق بدون غال

بالفرشي عم يثقلب  لانو مشغول البال

 

رجع من الدكان بكير  وخسر لسانو نغمي

فرح جارو الجوهرجي   هيدي من السما نعمي

صار المسكين  يتقلب بالسهرات

وفلت من وجو البسمات

والصدر يشهق اهات

قولكن شو صار لي  كنت الف بالعتمات

الهيئة الله يكسر قوتو فات

قلبي وعقلي موكرتو خطفلي هالنغمات

 

يالله عا بكرا بكير

قبل طلوع الضو

بدي اشلح ها الشيطان  مرضي ما الو نو

بدي استرد البسمات والغناني والنغمات

والدره  هي فخ يلي جاب العتمات

بكير عند الجوهرجي القصة ما بقى بدا

خد مصرياتك يا جرجي  انا مني من قدا

رجع السكاف عا البيت  وعا وجو جات البسمة

عرف انو المصريات  هن سموم  بالدسمات

 

 

 
LE SAVETIER (1) ET LE FINANCIER

Un Savetier chantait du matin jusqu’au soir :
C’était merveilles de le voir,
Merveilles de l’ouïr; il faisait des passages (2),
Plus content qu’aucun des Sept Sages (3) .
Son voisin au contraire, étant tout cousu d’or(4),
Chantait peu, dormait moins encor.
C’était un homme de finance.
Si sur le point du jour, parfois il sommeillait,
Le Savetier alors en chantant l’éveillait,
Et le Financier se plaignait
Que les soins de la Providence
N’eussent pas au marché fait vendre le dormir,
Comme le manger et le boire.
En son hôtel il fait venir
Le Chanteur, et lui dit : Or çà, sire Grégoire,
Que gagnez-vous par an ?  Par an ? Ma foi, monsieur,
Dit avec un ton de rieur
Le gaillard Savetier, ce n’est point ma manière
De compter de la sorte ; et je n’entasse guère
Un jour sur l’autre : il suffit qu’à la fin
J’attrape le bout de l’année :
Chaque jour amène son pain.
Et bien, que gagnez-vous, dites-moi, par journée ?
Tantôt plus, tantôt moins, le mal est que toujours
(Et sans cela nos gains seraient assez honnêtes),
Le mal est que dans l’an s’entremêlent des jours
Qu’il faut chommer (5) ; on nous ruine en fêtes .
L’une fait tort à l’autre ; et monsieur le Curé
De quelque nouveau saint charge toujours son prône (6).
Le Financier, riant de sa naïveté,
Lui dit : Je vous veux mettre aujourd’hui sur le trône.
Prenez ces cent écus : gardez-les avec soin,
Pour vous en servir au besoin.
Le Savetier crut voir tout l’argent que la terre
Avait, depuis plus de cent ans
Produit pour l’usage des gens.
Il retourne chez lui ; dans sa cave il enserre
L’argent et sa joie à la fois.
Plus de chant ; il perdit la voix
Du moment qu’il gagna ce qui cause nos peines.
Le sommeil quitta son logis,
Il eut pour hôte les soucis,
Les soupçons, les alarmes vaines.
Tout le jour il avait l’oeil au guet; et la nuit,
Si quelque chat faisait du bruit,
Le chat prenait l’argent : à la fin le pauvre homme
S’en courut chez celui qu’il ne réveillait plus.
Rendez-moi, lui dit-il, mes chansons et mon somme,
Et reprenez vos cent écus.